Altijd leuk om wat van je werk gepubliceerd te zien.

Hieronder een aantal gepubliceerde foto's.

Ik lever mijn bijdrage aan diverse jachtmagazines waaronder;

-Waidmannsheil

-De Nederlandse jager

-De Vlaamse jager

-Jacht en beheer

-Vereniging het reewild

-Jachtkalinder it frije fjild

-WildKookboekJaap Vissering

Bokkenkoorts in Oostenrijk


‘Die burlende herten in de mist. Midden in de bergen op een plek waar we niet wisten hoe we daar gekomen waren. We hoorden ze wel, maar zagen ze niet. Pas toen we terugkeerden zagen we de silhouetten van een paar hindes uit de mist opdoemen.’ Voor fotograaf Robert-Jan Asselbergs was dit een van de hoogtepunten van zijn vierdaagse tocht door het Oostenrijkse Alpenlandschap met jagers Kristof Vandewoestijne en Dimitri van Tomme.

‘Ik was nog nooit in Oostenrijk geweest. Waarschijnlijk heeft mijn hoogtevrees mij in de weg gezeten. Want wat een bergen joh. Het landschap heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt’, vertelt de 46-jarige natuurfotograaf Robert-Jan Asselbergs uit het Brabantse Halsteren. Samen met zijn Belgische jachtvrienden Kristof en Dimitri trok Robert-Jan afgelopen herfst erop uit. De Belgen met het geweer, de “Hollander” met zijn fotocamera. Robert-Jan: ‘Onder leiding van de Oostenrijkse jachtgids Hans – hij spreekt Duits met een voor mij onverstaanbaar Oostenrijks accent – mochten Kristof en Dimitri in het berggebied rondom het Tiroolse dorpje Fulpmes, ieder een Alpengems en een marmot schieten. Zij hadden hiervoor een toestemmingscertificaat bemachtigd. In dit jachtgebied mogen jaarlijks tien Alpengemzen worden geschoten. Daar wordt heel strikt op 

toegezien.’

Diepe ravijnen

Robert-Jan benadrukt dat de Oostenrijkse trip niet alleen in het teken staat van de jacht. ‘En gelukkig had onze jachtgids Hans daar oog voor. De eerste ochtend gingen we kwart over zes op pad om korhoenders te spotten. Die houden in de herfst hun voor-balts. De weg ernaartoe was even bibberen voor mij. Over het half-verharde terrein en in de donkerte van de ochtendschemer scheurde Hans met zijn fourwheeldrive over de kronkelige bergweggetjes. Als ik door het autoraampje naar buiten gluurde, viel mijn blik op de diepe ravijnen onder mij. Eén stuurfoutje… “Niet aan denken”, sprak ik het spook van mijn hoogtevrees toe. Maar de beloning was groot. Een prachtig korhoenderhaan die zijn harem bijeenriep op nog geen vijf meter afstand. Het was de eerste keer dat ik een korhoender voor mijn lens kreeg, en dan in zo’n prachtig schouwspel in een sprookjesachtig decor.’

Bokkenkoorts

De jacht op de gemzen diezelfde ochtend kan niet te lang op zich laten wachten. Kristof – de enige die gids Hans aardig kan verstaan – heeft van de Oostenrijker begrepen dat zodra de zon boven de bergen uitkomt, de gemzen bergop trekken. Kristof: ‘En dan begint het speuren. In het steile landschap merk je al snel hoe het is gesteld met je conditie. Het is uitputtend. Via een rotsachtig pad klimmen we tot op zo'n 150 meter afstand van drie jonge bokken en maken ons klaar om er twee te schieten.’ Robert-Jan: ‘Het vreemde was dat ik de Alpengemzen slecht kon waarnemen. Gecamoufleerd tegen de bergwanden, maar het berglandschap vergt ook gewoon een hele andere manier van kijken.’
De Belgen blijken daar minder last van te hebben. Dimitri legt aan en schiet nummer één. Kristof: ‘Nu moesten we snel handelen. Eén van de resterende bokken springt rechts af tussen enkele rotsen en uit mijn zicht, de andere gaat de andere kant op waar ik hem goed kan blijven volgen. Als hij even later stil staat, kijkt Dimitri op zijn afstandsmeter en leest 270 meter af. Snel de ballistische toren enkele klikken verder zetten en een schot plaatsen. De bok valt waarna ook onmiddellijk de bokkenkoorts bij ons beiden inslaat: het dubbele gevoel van blijheid dat je een dier goed geschoten hebt en binnenhaalt en het wrange gevoel dat je een dier het leven ontnomen.’

Helden
In het hotel waar de jagers en fotograaf verblijven doet zich al snel het verhaal de ronde dat zij twee Alpengemzen hebben geschoten. Robert-Jan: ‘Heel bizar was dat. Hotelgasten kwamen ons feliciteren en waren nieuwsgierig naar onze jachtverhalen. Dat maak je in Nederland niet snel mee. Hier werden we haast als helden onthaald. De hoteleigenaar tipte ons om de volgende ochtend een hertenbronst te aanschouwen. Op een plek die we nooit hadden gevonden als we hier als argeloze toeristen hadden rondgelopen. Wel vroeg uit de veren. We moesten om zes uur ’s ochtends paraat staan om de herten te spotten. Alleen wat het zo mistig dat we ze niet zagen, maar alleen hun mysterieuze geluid hoorden! Marmotten
Ook demarmotten waarnaar de jagers op zoek gaan, bevinden zich boven de boomgrens van het Alpenlandschap. Dimitri: ‘Al dat losliggende grind op die steile wanden, maakt het echt zwaar. Zowel het klimmen als het afdalen. Dat zijn we in ons tamelijk vlakke Vlaanderen niet gewend.’ Hans tipt de mannen om de marmotten pas te schieten als deze een flink eind van zijn hol is. Bij een slecht geplaatst schot zou het dier zijn onderkomen kunnen invluchten. Het advies wordt opgevolgd. Na een klein half uur speuren en turen door de verrekijker, klinkt een dof schot. Kristof: ‘Mooi schot van m'n jachtmaat zonder dat de marmot ook maar één tel besefte wat er gebeurde.’ Even later heeft ook Kristof zijn marmot binnen.
Gids Hans ontweidt de marmotten en vult deze op met takken en mos, om het dier vervolgens dicht te naaien. Zo blijven ze mooi in vorm om thuis in België te worden opgezet. Alleen de lever gaat mee, die maakt de kok van het hotel klaar. Een delicatesse blijkt die avond.’
Robert-Jan is verbaasd hoe tam, ondanks de bejaging, de marmotten zijn. ‘Toen ik een klein half uurtje stilletjes genoot van de zon, weliswaar met de camera in de aanslag, kwamen de marmotten tot op twee meter afstand bij mij kijken. Heel grappig. En een uitgelezen kans om ze even mooi op de plaat te zetten.’

De auto wordt op de terugweg ingeladen met de Alpengemzen; deze mochten tussentijds in de koeling van het hotel verblijven. Robert-Jan: ‘En dan ben je tien uur later weer terug in Nederland. Een vreemde gewaarwording. 

Van de machtige Alpen, naar het vlakke en volgebouwde land. Tja, dan lijkt ons landschap soms toch wel een beetje saai.’